Moulin Blues #33 dag 1 Ospel (NL) (04-05-2018) reporter & photo credits: Lola & Paul J. (NL+F) info organisation: Moulin Blues © Rootsville 2018

Begin mei is het op het eerste weekend van deze maand voor de blues- en muziekliefhebbers verzamelen geblazen in Ospel voor het befaamde 'Moulin Blues' festival. Op de affiche verspreid over de twee dagen liefst 23 bands en dus zijn we klaar voor een tweedaagse party.

De kick-off van deze 33e editie van Moulin Blues op het hoofdpodium is voorbehouden aan LaVendore Rogue, de zanger met licht verzonnen ogen die ons een mooie versie van "The Chemist" geeft gebracht. Voor The Bluesbones, onze meest vooranstaande bluesband moeten we naar het 'Moulin Blues café'. Nico altijd als echte blues shouter wordt ook nu goed ondersteund door Stef Paglia in een geweldige "gitaristische" vorm. Ze spelen ons een goed deel van hun laatste baan "Chasing Shadows", inderdaad erg goed. Met nummers als "The End" en "I Try"

Terug naar het grote podium met de rechtstreeks uit Houston (Texas) komende Jonn Del Toro Richardson (ik blijf steeds denken aan zijn optreden in Vlierden op het Keepin 'The Blues Alive van de gebroeders Brouwers, daar vergezeld door Shawn Holt, ze lieten ons er gwoon ons sprakeloos achter met een jamsessie die ongetwijfeld in de herinneringen van alle aanwezigen in mei 2017 zal blijven. Hij speelt hier nummers uit zijn album "Tango Blue" met onder meer "Get Me Back To Texas" en een beetje Tex Mex met "The Moment". Voor mij een oustanding performer op de elektrische gitaar!

Vervolgens gaan we terug op de 'koffie' bij Chris Blevins. Deze voormalige Okie postbode dmet een heerlijke Tulsa klank brengt ons zijn rustieke Americana akoestische muziek. Ze vertelt ons iets van het leven dat enigszins pijnlijk en gepolitiseerd is. Chris zal ook twee sets komen te spelen in 'het café'. Nu is het de beurt aan Bette Smith. Ze komt op het podium, helemaal in het rood gekleed met een "Afro" kapsel. Rechtstreeks uit Brooklyn, brengt deze geweldige dame van de New Generation de ziel van ziel van New York naar ons toe. Ze laat ons ook horen dat ze niet enkel een copy is van Tina Turner of een Big Mama is. We kunnen best genieten van haar unieke stem intonatie.

Op het podium, onze andere zekerheid uit België na de Bluesbones, ik heb het over Doghouse Sam & His Magnatones. Ze brengen ons een voorbamelijk werk uit hun nieuwe album "Going Places". 'When Fine Ain't Good Enough' is buiten een uitstekend nummer dan ook een statement van deze Magnatones en het rootsy 'Dog Fever' maken het voor de aanwezigen een vrolijk feestje.

Ook Hamish Anderson is gepland voor twee opeenvolgende sets op het andere podium. Deze echte 'Aussie' is recent verhuisd naar Los Angeles. Hij heeft naam gemaakt door zich in te laten met een goede producer. Zijn bluesrockmuziek bewijst niet alleen zijn waarde als gitarist, maar ook deze van een songwriter. Het bewijs is zijn album "Trouble" uit 2016. Hij brengt ons zijn diepe grooves alsof ze uit de katoenvelden van het grote zuiden komen. Onlangs speelde hij nog het voorprogramma van Kenny Wayne Shepherd.

Op het grote podium nu de "twee Mike's" Welch en Ledbetter. Hun album "Right Place, Right Time" behoort voor mij tot het beste van 2017. Ook hen zagen we recent met een waanzinnig optreden bij 'KTBA' te Vlierden en dus was ik nu benieuwd naar hun 'festival' versie. Ze brachten ons een bevestiging met hun uitstekende blues van hoogstaande kwaliteit. De soulvolle stem van die ene Mike en het bluesy gitaarspel van die andere Mike zijn een gezegende combinatie. Niet moeilijk dat het album onmiddellijk een nominatie voor de 'Blues Awards' in de wacht wist te slepen. Met nummers als "You Do not Love Me", 'Cryin' Won't Help You' en 'I Can't Stop Baby' was iedereen al meteen overtuigd van de krachtige soul die uitgaat van Mike Ledbetter. Hemels hoe beide Mike's elkaar moeiteloos 'on stage' weten te vinden als een Siameese tweeling. Ook met "Big Mama" en "Can't Sit Down" maken ze er hier een feestje van. Wat een kracht gaat er uit van beiden!

Ian Siegal Band, we introduceren hem uiteraard niet langer als die inwoner van het Britse Plymouth. Hij begon zijn avontuur in Europa als 'busker' om zo terecht te komen in een zee van grote avonturen. Hij heeft zijn waarde bewezen door het winnen van vele muzikale prijzen en wordt hier bijgestaan door een geheel Nederlandse band met gitarist Dusty Ciggaar, drummer Raphael Schwiddessen met bassist Danny Van't Hof. Recent bracht hij zijn album 'All The Rage' uit, een album dat hij opnam met deze Nederlandse band maar ook met zijn bro' Jimbo Mathus.

Nummers uit deze 'All The Rage' brengt hij in een 'raw mood' en zo ook het door hemzelf geschreven 'Eagle-Vulture', ergens een mix tussen Americana en donkere swamp blues. Na 'Jacob's Ladder' komen we volledig in het Americana landschap met de mooie ballad ' Won't Be Your Shotgun Rider'. Een nummer waarop de rauwe en ongepolijste stem van Ian Siegal dit nummer naar een ongekende hemelse hoogte weet te brengen. Ja, ze lusten deze Ian Siegal hier wel.

Texte Français

Lancement de la 33 ème édition du Moulin Blues sur le podium principal avec LaVendore Rogue où le chanteur au yeux légèrement maquillé nous donne une belle version de « The Chemist » souligné par le guiariste en verve (vous pouvez retrouver ce très bel échantillon sur Youtube).

Tandis que The Bluesbones notre groupe Blues par excellence est du côté du Moulin Blues Café et nous ravi par sa musique parfaite, Nico toujours d’une voix bienveillante et suave bien soutenu par Stef Paglia  en grande forme « guitaristique ». Ils nous jouent une bonne partie de leur dernier travail « Chasing Shadows » très bon au demeurant, avec « The End » et « I Try »

Retour sur le podium avec John Del Toro Richardson directement venu de Houston (Texas) pour notre grand plaisir, (je ne peux m’empêcher de penser à sa prestation à Vlierden Keepin’ The Blues Alive chez les frères Brouwers où accompagné de Shawn Holt, ils nous avaient laissé pantois par une jam session qui restera à n’en pas douter dans les mémoires de tout le public présent en Mai 2017). Il joue des parties de son album « Tengo Blue » ici « Get Me Back To Texas » ainsi que le (Tex-Mex)  « The Moment » Pour moi il devient un grand monsieur de la guitare électrique !

Allons prendre un « café » avec Chris Blevins (programmé pour deux sets au « café »), cet ancien facteur d’Oklahoma surnommé la voix de Tulsa qui nous livre sa musique rustique Americana acoustique. Elle nous parle de chose de la vie légèrement douloureuse et politisée. Bette Smithhabillée tout de rouge avec une coupe de cheveux « afro » est sur le podium. Tout droit venue de Brooklyn ; cette grande dame de la nouvelle génération soul newyorkaise, nous montre qu’elle n’est pas seulement sortie du moule d’une Tina Turner où d’une Big Mama, mais nous réjouis par toutes les tessitures de sa voix unique.

Sur le podium notre autre valeur sûre venant de Belgique après les Bluesbones, j’ai nommé Doghouse Sam & His Magnatones. Ils nous jouent une bonne partie de leur nouvel opus « Going Places ». Le public réagit de façon festives et joyeuse. Côté café Hamish Anderson est programmé pour deux sets consécutifs car cette australien d’origine est parti s’installé à Los Angeles. Il s’est fait déjà un nom en côtoyant un bon producteur. Sa musique blues rock léchée prouve non seulement sa valeur comme guitariste mais aussi comme auteur compositeur. La preuve son album « Trouble » de 2016 nous le montre son groove profond émanant des champs de coton du grand Sud des US. Il a récemment joué la première partie du Louisianais Kenny Wayne Shepherd.

Sur le podium voici les « deux Mike »Welch en Ledbetter dont le dernier opus est pour moi le disque de l’année 2017/2018 «Right Place, Right Time ».  Après les avoir vu au « Keppin’ the Blues Alive de Vlierden, j’étais curieux de les revoir version festival et je n’ai pas été déçu. Du petit lait en Blues vivant et de superbe qualité. Ils jouent notamment « You Don’t Love Me » puis « Big Mama » et « Can not Sit Down ». Quel punch !!

Ian Siegal Band, on ne le présente plus cet anglais originaire de Plymouth, commençant comme 'busker' pour se mettre dans le bain des grandes aventures, a su comme autodidacte se révéler au monde entier. Il a prové sa valeur en remportant bon nombre d’Awards musicaux et est ici secondé par un groupe totalement Néerlandais des Pays Bas avec à la guitare Dusty Ciggaar et le batteur Raphael Schwiddessen avec le bassiste Danny Van't Hof.

Il amène des chansons de son «All The Rage» dans une «ambiance brute» et aussi le «Eagle-Vulture» écrit par lui-même, quelque part un mélange entre Americana et Dark Swamp Blues. Après 'Jacob's Ladder' nous sommes complètement dans le paysage Americana avec la belle ballade 'Will not Be Your Shotgun Rider'. Une chanson sur laquelle la voix brute et non polie d'Ian Siegal parvient à amener cette chanson à une hauteur céleste sans précédent. Oui, ils aiment Ian Siegal ici.